fot. 1 - na zdjęciu m.in. Janusz Sternowski, Henryk Bieniek, Bogumił Horowski
fot.2 - Irena Kwaśniewska oraz harcerz
Zgodnie z zarządzeniem Przewodniczącego Komitetu ds. Radiofonii z 18 lutego 1953 roku słowa „Tu Polskie Radio Koszalin” pierwszy raz w eter popłynęły 15 listopada 1953 roku. Redakcję Radia ulokowano w willi przy al. Marszałka Piłsudskiego 49 (dawny pałacyk myśliwski). Budynek ten wcześniej należał do oświaty i jeszcze w 1954 roku na górze mieszkali w nim nauczyciele.
Początkowo program docierał do 30 tysięcy słuchaczy radiowęzłów. Mimo że mieszkańcy województwa koszalińskiego posiadali w 1955 roku 6,5 tys. odbiorników radiowych, to nie mogli odbierać programu radia, gdyż nie dysponowało ono żadnym nadajnikiem. Sytuacja zmieniła się w grudniu 1956 roku, gdy pierwszy nadajnik stanął na dachu Wojewódzkiej Rady Narodowej.
Do 15 maja 1955 roku dzienny program lokalny trwał zaledwie 30 minut. Później czas ten wzrósł do 48 minut. Od 5.30 do 5.48 nadawano audycje dla wsi, a program popołudniowy pojawiał się na antenie o 17.45.
Pierwszym redaktorem naczelnym Polskiego Radia Koszalin był Józef Łuka. Początkowo zespół redakcyjny tworzyli wcześniejsi dziennikarze „Głosu Koszalińskiego”: Jan Barfus, Zbigniew Rogowski i Piotr Ślewa. W 1954 roku do zespołu dołączyła Irena Kwaśniewska, a rok później: Tadeusz Fiszbach, Tadeusz Grzechowiak, Bogumił Horowski, Jan Żesławski i Janusz Sternowski. Początki były trudne. Radio dysponowało prowizoryczną amplifikatornią, dwoma magnetofonami typu RSM i stojakiem elektroakustycznym. Reporterzy korzystali z magnetofonu „Presto” z amerykańskiego demobilu, który trzeba było co chwilę wyłączać, by ostygł. W 1957 roku rozgłośnia otrzymała bardziej profesjonalne magnetofony MS 970, które służyły dziennikarzom przez wiele lat.
Pierwszym redaktorem naczelnym Polskiego Radia Koszalin był Józef Łuka. Początkowo zespół redakcyjny tworzyli wcześniejsi dziennikarze „Głosu Koszalińskiego”: Jan Barfus, Zbigniew Rogowski i Piotr Ślewa. W 1954 roku do zespołu dołączyła Irena Kwaśniewska, a rok później: Tadeusz Fiszbach, Tadeusz Grzechowiak, Bogumił Horowski, Jan Żesławski i Janusz Sternowski. Początki były trudne. Radio dysponowało prowizoryczną amplifikatornią, dwoma magnetofonami typu RSM i stojakiem elektroakustycznym. Reporterzy korzystali z magnetofonu „Presto” z amerykańskiego demobilu, który trzeba było co chwilę wyłączać, by ostygł. W 1957 roku rozgłośnia otrzymała bardziej profesjonalne magnetofony MS 970, które służyły dziennikarzom przez wiele lat.