We wrześniu beatyfikacja kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski

Rozpoczęty w 1989 roku proces beatyfikacyjny Prymasa Tysiąclecia zakończył się po 30 latach, 2 października 2019 roku. Wtedy to papież Franciszek zatwierdził dekrety Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Jeden z nich dotyczył uznania cudu uzdrowienia za wstawiennictwem prymasa, tym samym spełniony został ostatni wymóg niezbędny do beatyfikacji. Uroczystość zaplanowana na 7 czerwca 2020 roku, została zawieszona z uwagi na pandemię koronawirusa. Prymasowi Wyszyńskiemu przysługuje tytuł „Czcigodnego Sługi Bożego”.

Kardynał Stefan Wyszyński, wybitny mąż stanu, obrońca praw człowieka, Kościoła i narodu, uważany za jednego z największych Polaków XX wieku, kierował Kościołem katolickim w Polsce w latach 1948-1981.

Z jego inicjatywy w 1965 roku episkopat wystosował orędzie do biskupów niemieckich, zawierające przebaczenie i prośbę o pojednanie obu narodów. Prymas Wyszyński zmarł w 1981 roku, w wieku 79 lat. Pośmiertnie, w 1994 roku, został uhonorowany Orderem Orła Białego.

 Wypowiadając się w imieniu narodu konsekwentnie bronił również praw osób innych wyznań i niewierzących. Służąc Kościołowi, służył ojczyźnie, którą rozumiał jako wspólnotę ludzi zjednoczonych wiarą, kulturą i historią. Wielokrotnie upominał się o godność człowieka i jego prawa.

W okresie komunistycznych represji prymas skierował do władz memoriał, w którym mówił, że Kościół nie może pójść na dalsze ustępstwa, w obliczu krzywd jakich doznają zarówno hierarchowie, jak i społeczeństwo. Znalazły się w nim słynne słowa: „Rzeczy Bożych na ołtarzach cesarza składać nie wolno. Non possumus. (Nie możemy.)”. Wkrótce potem, 25 września 1953 roku, został aresztowany i trzy lata przebywał w odosobnieniu. Opracował wówczas program odnowy życia religijnego w Polsce, zawarty w Jasnogórskich Ślubach Narodu.

W latach 1957-65 prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski, będącą narodowymi rekolekcjami. W 1966 roku z jego inicjatywy odbyły się uroczystości Millenium Chrztu Polski. W latach 1980-1981 pośredniczył w rozmowach między władzami PRL a Solidarnością.

Pracował do końca, gdy wiosną 1981 roku zaognił się spór między władzami i działającą od kilku miesięcy Solidarnością, prymas spotkał się z premierem Wojciechem Jaruzelskim. Jeszcze w kwietniu 1981 roku kardynał Wyszyński przyjął delegację założycielską Solidarności Rolników Indywidualnych. Ostatni raz wystąpił publicznie 22 maja 1981 roku, otwierając obrady Rady Głównej Episkopatu Polski.

Zmarł na chorobę nowotworową, 28 maja 1981 roku o godz. 4.40, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Było to dwa tygodnie po zamachu na Jana Pawła II.

Pogrzeb prymasa Wyszyńskiego stał się wielkim wydarzeniem patriotycznym i manifestacją poparcia głoszonych przez niego idei.

Na uroczystości na placu Zwycięstwa w Warszawie (obecnie plac marsz. Józefa Piłsudskiego), którym przewodniczył watykański sekretarz stanu kardynał Agostino Casaroli, przybyło kilkaset tysięcy ludzi. Biskup Jerzy Modzelewski odczytał duchowy testament zmarłego. Kardynał Wyszyński wybaczał w nim także tym, którzy go atakowali i więzili. Został pochowany w archikatedrze św. Jana w Warszawie.

Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 roku w Zuzeli nad Bugiem. Gdy miał 9 lat, zmarła mu matka. W 1920 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, święcenia kapłańskie przyjął w sierpniu 1924 roku.

Przed wojną obronił doktorat na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, odbył podróże studyjne po Europie, pracował jako wikariusz, a także publikował i wykładał prawo kanoniczne i socjologię w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Był też duszpasterzem robotników we Włocławku, działał w Chrześcijańskich Związkach Zawodowych, uczył na Uniwersytecie Robotniczym.

Podczas II wojny światowej, jako znany wykładowca, ksiądz Wyszyński był poszukiwany przez Niemców. Ukrywał się między innymi w zakładzie dla ociemniałych w Laskach pod Warszawą. W 1943 roku objął kierownictwo duchowe nad Stowarzyszeniem Żeńskiej Młodzieży Katolickiej, tzw. Ósemką, która po wojnie została przekształcona w Instytut Świecki Pomocnic Maryi Jasnogórskiej Matki Kościoła (Obecnie jest to Instytut Prymasa Wyszyńskiego.). W Powstaniu ksiądz Wyszyński był kapelanem Armii Krajowej w grupie „Kampinos” oraz szpitala powstańczego w Laskach.

W 1946 roku został mianowany biskupem lubelskim, a dwa lata później - prymasem Polski, jako następca kardynała Augusta Hlonda, który zmarł w październiku 1948 roku. W lutym 1949-go odbył się ingres prymasa Stefana Wyszyńskiego do katedry gnieźnieńskiej, a następnie do prokatedry warszawskiej.

W 1950 roku prymas Wyszyński zawarł „Porozumienie” podpisane przez przedstawicieli Episkopatu i komunistycznych władz. Ocenione wówczas przez Watykan jako zbyt ugodowe, w intencji prymasa miało obronić Kościół w kraju przed frontalnym atakiem komunistów, jak działo się w pozostałych krajach pozostających pod wpływem Związku Radzieckiego.

W 1953 roku prymas został wyniesiony do godności kardynała, nie mógł jednak pojechać do Rzymu po kapelusz kardynalski, ponieważ władze odmówiły mu wydania paszportu. W latach 60. prymas Stefan Wyszyński uczestniczył we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II. Na jego prośbę papież Paweł VI 21 listopada 1964 roku ogłosił Maryję Matką Kościoła.

W liście na Wielki Post 1967 roku prymas Wyszyński ogłosił program duszpasterski na nowe tysiąclecie wiary w Polsce - Społeczną Krucjatę Miłości. Sformułowana w 10 punktach, miała służyć wprowadzaniu w życie Ślubów Narodu oraz - jak pisał prymas - „ducha Soboru Watykańskiego II”. Tłumaczył, że krucjatę należy rozumieć, jako walkę człowieka przede wszystkim z własnymi słabościami. Wielokrotnie powtarzał: „czas to miłość! (…) Całe nasze życie tyle jest warte, ile jest w nim miłość”.

Kardynał Wyszyński brał udział w czterech konklawe: w 1958, 1963 oraz w sierpniu i październiku 1978 roku. Podczas tego ostatniego na papieża został wybrany kardynał Karol Wojtyła.

Jan Paweł II na początku swojego pontyfikatu zwrócił się do kardynała Stefana Wyszyńskiego: - Nie byłoby na Stolicy Piotrowej papieża Polaka, (...) gdyby nie było twojej wiary, nie cofającej się przed więzieniem i cierpieniem, twojej heroicznej nadziei, (...) gdyby nie było Jasnej Góry i tego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, który jest związany z twoim biskupim i prymasowskim posługiwaniem.