„Wieczorne spotkania”: rozmawialiśmy o życiu w PGR-ach

Choć od likwidacji Państwowych Gospodarstw Rolnych minęło już ponad trzydzieści pięć lat, jednak ich istnienie ciągle ma wpływ na ekonomiczną i społeczną rzeczywistość na terenach, gdzie funkcjonowały PGR-y. I o losach tamtejszych pracowników, o wpływie transformacji na życie wielu rodzin, a nawet całych miejscowości rozmawiano w Mielnie .Spotkali się historycy i publicyści, a przede wszystkim, byli pracownicy PGR-ów .
A jak wiemy najwięcej PGR-ów powstało na terenach przyłączonych do Polski po wojnie, bo poniemiecka ziemia leżała odłogiem, a ludność napływową łatwiej było do nich przekonać. Na ziemiach północnych i zachodnich tej części Polski, która stała się Polską po 1945 roku, PGR-y były instytucjami, zjawiskami organizującymi życie społeczne, życie gospodarcze uważa profesor Jacek Knopek z Politechniki Koszalińskiej.

Zajrzyjmy teraz do wspomnianej już publikacji Bartosza Panka, pt. „Zboże rosło jak las.Pamięć o pegeerach”. "Zboże rosło jak las" to reporterska próba odpowiedzi na pytanie - czy wszędzie było aż tak źle?
Autor publikacji w książce poszukuje odpowiedzi na pytania dotyczące m.in.. Jakie są materialne i niematerialne ślady po pegeerach? czy popegeerowskie pochodzenie wciąż jest stygmatem? I czy PGR-y dawały mieszkańcom wsi bezpieczne utrzymanie.

Transformacja ustrojowa i likwidacja PGR-ów niemal z dnia na dzień była dla ich pracowników wielkim szokiem. Ludzie zostali zostawieni sami sobie, nikt się nimi nie interesował, nigdy nie otrzymali żadnego zadośćuczynienia po transformacji i tak naprawdę zostali gdzieś pominięci w historii - chociaż wspomnienia są też różne. Bezpieczeństwo, mieszkanie było, praca była, po prostu tak się żyło - wspomina Zofia Durlej, była pracownica PGR Gąski.